Bulimia a depresja. Bulimia (żarłoczność psychiczna, bulimia nervosa) jest kolejnym wyniszczającym organizm zaburzeniem odżywiania, który może towarzyszyć depresji. Charakteryzuje się częstymi i dużymi napadami głodu, po których pojawiają się wyrzuty sumienia, a te z kolei zmuszają chorych do wywoływania wymiotów. 1. Zaburzenia odżywiania dotyczą uczuć, a nie jedzenia. 2. Rodzice/opiekunowie nie są winni. Na zaburzenia odżywiania wpływa wiele czynników, takich jak genetyka, budowa mózgu, elementy kulturowe, reakcja na traumę, biologia, itp. 3. Ważne jest, aby dbać o siebie. 4. Jeśli zaoferowano Ci pomoc, skorzystaj z niej. Nie musisz Chociaż te schorzenia są uleczalne, objawy i konsekwencje mogą być szkodliwe i śmiertelne, jeśli nie zostaną usunięte. Zaburzenia odżywiania często współistnieją z innymi stanami, takimi jak zaburzenia lękowe, nadużywanie narkotyków czy depresja. Rodzaje zaburzeń odżywiania . Trzy najczęstsze typy zaburzeń odżywiania to: Jak pomóc osobie z niską samooceną wyjść z negatywnego schematu myślenia? Wiara w siebie musi pochodzić z wnętrza. Zdecydowanie łatwiej zdobyć się na zmianę przekonań o samym sobie posiadając odpowiednie wsparcie ze strony kochającej osoby. Paulina Lewandowska. 5 kroków - jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania się (m.in. anoreksja, bulimia) część 4 z 5.Zapraszamy do oglądania. Za kilka dni kolejna porada.Klinika Problem zaburzeń odżywiania statystycznie częściej dotyczy kobiet. – Jednak według amerykańskich i brytyjskich badań co 3. osoba zmagająca się z zaburzeniami odżywiania jest płci męskiej – mówi Monika Piotrowska. – Najwyższy odsetek chorych znajduje się w przedziale wiekowym 11–30 lat, w tym sporo panów choruje na Osoby z chorobą dwubiegunową mogą nie wiedzieć, dlaczego ich nastroje się zmieniają. Próba zrozumienia, przez co przechodzi dana osoba i zaoferowania wsparcia może mieć duży wpływ na to, jak się czuje. 8. Nie zaniedbuj siebie – gdy dbasz o osobę z chorobą dwubiegunową, możesz łatwo zapomnieć o własnym zdrowiu. Jeśli na oddziale przebywa większość osób z zaburzeniami odżywiania, może się to wiązać z „przejmowaniem” niektórych zachowań, uczeniem się oszukiwania pielęgniarek. Najczęściej chore siadają do posiłków przy jednym stole. Bardzo uważnie obserwują, co robi każda z nich – czy nie chowa masła, wędliny, sera, jak je. Jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania? Pomoc osoby z zaburzeniami odżywiania wymaga cierpliwości, empatii i zrozumienia. To wyzwanie, ale kilka kluczowych działań może zwiększyć szanse na poprawę sytuacji. Wsparcie emocjonalne — jednym z najważniejszych aspektów pomocy jest zapewnienie wsparcia emocjonalnego. Ważne jest, aby Jak pomóc osobie z zespołem Aspergera? Najważniejsza jest terapia i wsparcie osób bliskich. Terapia powinna być prowadzona indywidualnie. Co nie oznacza, że terapie grupowe powinny zostać wykluczone. Są również pomocne, ale nie powinny zastąpić terapii indywidualnej. CYkF9. Zaburzenia odżywiania stanowią dość rozbudowaną grupę psychiatrycznych jednostek, do których zaliczane są anoreksja oraz bulimia. Czasami problemy te bywają bagatelizowane, tymczasem większość z nich może dawać poważne, czasami nawet śmiertelne, powikłania. Jakie jednak dokładnie wyróżnia się zaburzenia odżywiania, czym charakteryzują się poszczególne z nich i jakimi metodami można je leczyć? Autor: Getty Images Spis treściZaburzenia odżywiania - co to takiego?Zaburzenia odżywiania: przyczynyZaburzenia odżywiania: objawyZaburzenia odżywiania: rodzajeZaburzenia odżywiania: nowe jednostkiZaburzenia odżywiania: problemy współistniejąceZaburzenia odżywiania: diagnostykaZaburzenia odżywiania: powikłaniaZaburzenia odżywiania: leczenieZaburzenia odżywiania: rokowania Zaburzenia odżywiania - co to takiego? Zaburzenia odżywiania należą do grupy zaburzeń psychicznych i wymagają leczenia. Współcześnie o zaburzeniach odżywiania słyszał prawie każdy – mało kto nigdy nie zetknął się z terminem anoreksja czy bulimia. Wymienione problemy rzeczywiście, stanowią jedne z najbardziej znanych jednostek z tej grupy, z całą pewnością nie są one jednak jedynymi możliwymi zaburzeniami odżywiania – wyróżnia się ich zdecydowanie więcej. Tak naprawdę zaburzenia odżywiania wystąpić mogą u osoby będącej w dowolnym wieku (możliwa jest nawet anoreksja u osób starszych), typowo jednak rozwijają się one u nastolatków oraz u młodych dorosłych. Zdecydowanie częściej problem dotyka kobiet. Różne są natomiast statystyki dotyczące dokładnej częstości występowania zaburzeń odżywiania, według jednych z nich w pewnym momencie życia na anoreksję choruje do nawet 4% kobiet, a na bulimię i zaburzenia z napadami objadania się zapada do 2% przedstawicielek płci żeńskiej. Ortoreksja - kiedy zdrowe odżywianie wyniszcza organizm Zaburzenia odżywiania: przyczyny Do dziś nie udało się jednoznacznie stwierdzić, co dokładnie odpowiada za występowanie różnych zaburzeń odżywiania – najprawdopodobniej etiologia tych jednostek jest wieloczynnikowa. Podobnie jak w przypadku wielu różnych schorzeń, tak i w przypadku nieprawidłowości związanych z odżywianiem dużo uwagi kieruje się ku uwarunkowaniom genetycznym i najprawdopodobniej jest to dobry trop. Okazuje się, że osoby, które mają bliskiego krewnego z jakimś zaburzeniem odżywiania, same mają od 7 do 12 nawet razy zwiększone ryzyko pojawienia się tego problemu i u nich. Teorie o wpływie genów na występowanie zaburzeń odżywiania potwierdzają badania prowadzone na bliźniętach monozygotycznych – w ich trakcie okazywało się, że gdy jeden z nich cierpiał na zaburzenia odżywiania, to ryzyko, że drugi bliźniak będzie zmagał się z tym samym problemem, sięgało nawet 50%. Geny to jednak zdecydowanie nie wszystko – za przyczyny zaburzeń odżywiania uznaje się również rozmaitego rodzaju czynniki natury psychospołecznej. Zwraca się uwagę na to, że zwiększoną tendencję do wystąpienia któregoś z należących do tej grupy problemów mają te osoby, które w dzieciństwie były na każdym kroku kontrolowane przez swoich rodziców. Ogólnie różne nieprawidłowe postawy rodzicielskie mogą sprzyjać zaburzeniom odżywiania. Największe znaczenie ma jednak nadmierne skupianie się opiekunów na masie ciała zarówno swojej, jak i dziecka. Wpływ na występowanie zaburzeń odżywiania mają również media. Od lat doskonale widać propagowanie pewnego wzorca piękna – zauważyć to można chociażby na wybiegach modowych czy w różnych kampaniach reklamowych, gdzie jako ludzie sukcesu prezentowane są osoby szczupłe, czasami wręcz wychudzone. Tego rodzaju przekaz buduje u wielu młodych osób przekonanie, że tylko taki wygląd jest akceptowalny i pozwoli im w przyszłości osiągnąć sukces. Zaburzenia odżywiania: objawy Większość zaburzeń odżywiania ma pewne wspólne cechy – są nimi przede wszystkim nadmierna koncentracja na swoim wyglądzie, nieprawidłowe nawyki związane ze spożywaniem pokarmów oraz przekonanie o nieprawidłowym obrazie własnego ciała. Wśród problemów, które mogą przemawiać za tym, że bliska osoba może mieć któreś z zaburzeń należących do tej grupy, wymienić można zmianę zachowań związanych z jedzeniem (np. unikanie spożywania posiłków wraz z rodziną), utratę masy ciała (typowo pacjent z zaburzeniami odżywiania neguje, jakoby liczył kalorie czy stosował jakąkolwiek dietę), niezadowolenie ze swojego wyglądu, pogorszenie stanu zdrowia (np. gorszy wygląd skóry, pogorszenie kondycji włosów, nieuzasadnione osłabienie czy ospałość), nagłe rozpoczęcie uprawiania intensywnej aktywności fizycznej, wypowiedzi o posiadaniu zdecydowanie zbyt dużej masy ciała (szczególnie niepokojące wtedy, gdy ich autorem jest osoba ze zbyt niską wagą). Zaburzenia odżywiania: rodzaje Zasadniczo najbardziej znanym zaburzeniem odżywiania jest anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny. Problem ten ogólnie powiązany jest z ograniczaniem ilości przyjmowanych posiłków, często dochodzi do tego również intensywne uprawianie sportu. Wszystkie działania osoby z anoreksją mają jeden cel – doprowadzenie do posiadania jak najniższej masy ciała. W przypadku jadłowstrętu nieprawidłowe przekonania chorych mogą być tak nasilone, że nawet wtedy, gdy ich waga jest skrajnie niska i widoczne stają się u nich wszystkie kości, pacjenci mogą być nadal przekonani, że ważą zbyt dużo i że są po prostu grubi. Bulimia (żarłoczność psychiczna) to problem nieco inny niż anoreksja – w jej przypadku pacjenci mają bowiem, najczęściej, prawidłową masę ciała. Charakterystyczne dla bulimii są napady niekontrolowanego objadania się, które później wzbudzają w pacjencie poczucie winy – w celu zapobiegnięcia przyrostowi masy ciała, stosują oni różne metody, takie jak prowokowanie wymiotów czy stosowanie środków przeczyszczających. Zaburzenie z napadami objadania się jest problemem nieco podobnym do bulimii. W jego przebiegu również dochodzi bowiem do epizodów niekontrolowanego pochłaniania dużych ilości jedzenia, różnicą jest jednak to, że pacjenci z zaburzeniami z napadami objadania się nie stosują różnych metod, które miałyby zapobiegać przybieraniu przez nich na wadze. Pica to kolejne zaburzenie odżywiania, które u niektórych osób wywołuje wręcz obrzydzenie. Polega ono na tym, że pacjent zjada rzeczy, które zdecydowanie do spożywania się nie nadają – takowymi mogą być np. mydło, ziemia, węgiel czy… włosy. Najczęściej pica spotykana jest u dzieci, kobiet w ciąży oraz u osób niepełnosprawnych intelektualnie. W amerykańskiej klasyfikacji DSM-V wyodrębnione zostało zaburzenie odżywiania, określone jako zaburzenia polegające na unikaniu lub ograniczaniu przyjmowania pokarmów (ang. avoidant/restrictive food intake disorder). Związane są z nim trudności z przyjmowaniem posiłków, wynikające z wyjątkowej niechęci do samego jedzenia lub niechęci do określonych smaków, zapachów czy tekstury jedzenia. Zaburzenia odżywiania: nowe jednostki W medycznych klasyfikacjach grupa zaburzeń odżywiania w najbliższych latach będzie najprawdopodobniej ulegać różnym zmianom – coraz częściej bowiem wspomina się o innych jeszcze niż wymienione problemach, które także można by zaliczać do tej grupy. Do jednostek, które w tej chwili nie są uwzględniane w medycznych klasyfikacjach schorzeń i zaburzeń, a o których jednocześnie mówi się współcześnie coraz więcej, zaliczyć można takie problemy, jak: ortoreksja (zaburzenie polegające na spożywaniu przez pacjenta wyłącznie zdrowych, pełnowartościowych produktów), diabulimia (spotykana u osób zmagających się z cukrzycą, które specjalnie manipulują dawkami insuliny tak, aby uniknąć zwiększenia masy ciała), drunkoreksja (inaczej alkoreksja, problem związany z unikaniem spożywania pokarmów po to, aby kalorie, które potem pacjent dostarcza sobie wraz ze spożywanym alkoholem, nie doprowadziły do wzrostu jego wagi), zespół Gourmand (nazywany również zespołem smakosza, wystąpić może po uszkodzeniu płatów czołowych mózgowia i związany jest z tym, że pacjent zaczyna chcieć jeść jedynie wyrafinowane posiłki). Zaburzenia odżywiania: problemy współistniejące Zaburzenia odżywiania dość często nie są jedynym problemem z kręgu zainteresowania psychiatrii, z którym zmaga się pacjent. Nierzadko wraz z nimi, u tej samej osoby, współistnieją inne jeszcze jednostki – wśród tych, które pojawiają się z zaburzeniami odżywiania najczęściej, wymienić można przede wszystkim: zaburzenia depresyjne, zaburzenia lękowe, zaburzenia osobowości. Warto tutaj nadmienić, iż pacjenci z zaburzeniami odżywiania znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka nadużywania i uzależnienia od substancji psychoaktywnych. Zaburzenia odżywiania: diagnostyka Rozpoznawaniem zaburzeń odżywiania zajmują się specjaliści od ochrony zdrowia psychicznego – psychiatrzy oraz psychologowie. Często zanim pacjent trafi do takowych, odwiedza on zupełnie inne medyków – takie postępowanie wcale, wbrew pozorom, błędem nie jest. W rzeczywistości bowiem przed postawieniem rozpoznania zaburzeń odżywiania konieczne jest wykluczenie innych możliwych, organicznych przyczyn utraty masy ciała czy innych nieprawidłowych zachowań związanych z jedzeniem – w diagnostyce różnicowej uwzględnić należy zaburzenia hormonalne (takie jak np. zaburzenia czynności tarczycy czy choroba Addisona), choroby przewodu pokarmowego (takie jak np. celiakia, choroba Leśniowskiego-Crohna, choroba wrzodowa). Czasami mija pewien czas od rozpoczęcia procesu diagnostycznego do postawienia ostatecznego rozpoznania. W sytuacji, gdy podejrzewamy, że bliski może mieć zaburzenia odżywiania, nie ma na co czekać – pomocy trzeba szukać jak najszybciej, ponieważ ich następstwa, niestety, mogą być wręcz opłakane. Zaburzenia odżywiania: powikłania Powikłań zaburzeń odżywiania wymienić można bardzo dużo. Prawda jest niestety taka, że w stosunkowo krótkim nawet czasie doprowadzić one mogą do niebagatelnego spustoszenia w całym organizmie pacjenta. Przykładowo w przebiegu anoreksji dochodzić może do takich problemów, jak: zaburzenia płodności (włącznie z niepłodnością), nasilone zaburzenia rytmu serca, utrata masy mięśniowej, osłabienie kośćca, gwałtowne zmiany nastroju. Groźna jest także i bulimia – w jej przypadku powikłaniami mogą być takie problemy, jak: uszkodzenia szkliwa zębów, poważne zaburzenia elektrolitowe, zaburzenia rytmu serca, uszkodzenia przełyku (powstające wskutek prowokowania wymiotów). Warto tutaj podkreślić, że pacjenci z zaburzeniami odżywiania mają zwiększone ryzyko podejmowania prób samobójczych. Biorąc pod uwagę opisane wyżej problemy oczywiste staje się to, że zaburzenia odżywiania nie tylko trzeba leczyć, ale i że trzeba to leczenie rozpoczynać jak najszybciej. Zaburzenia odżywiania: leczenie W leczeniu różnorakich zaburzeń odżywiania najistotniejszą rolę odgrywają oddziaływania terapeutyczne. Prawdopodobnie najwięcej wspomina się w tym przypadku o terapii poznawczo-behawioralnej, pomocne mogą być jednak również i innego rodzaju terapie, np. terapia systemowa czy terapia psychodynamiczna. U młodych pacjentów – dzieci i nastolatków – bardzo duże znaczenie w leczeniu zaburzeń odżywiania ma terapia rodzinna. Różne techniki bywają wykorzystywane w leczeniu omawianych problemów, przykładowo u chorych na anoreksję wykorzystywane są kontrakty terapeutyczne. Czasami w leczeniu zaburzeń odżywiania wykorzystywane jest również i leczenie farmakologiczne. Jednak nie doprowadzi do pełnego wyzdrowienia – do tego niezbędne jest podjęcie psychoterapii. Farmakoterapię w zaburzeniach odżywiania wykorzystuje się przede wszystkim wtedy, gdy obserwowane są u pacjenta objawy dodatkowych zaburzeń psychicznych, np. zaburzeń depresyjnych. U niektórych pojawiać się może pytanie, w jakich warunkach powinno się leczyć zaburzenia odżywiania. Wszystko zależy od stanu pacjenta – w przypadku stabilnych chorych, możliwe jest podjęcia leczenia ambulatoryjnego, wtedy jednak, gdy np. osoba z anoreksją ma skrajnie niskie BMI, konieczna może być hospitalizacja. Warto tutaj zaznaczyć, że niekoniecznie musi ona od razu mieć miejsce w szpitalu psychiatrycznym – przy znacznym wyniszczeniu konieczne najpierw może być leczenie w oddziale pediatrycznym lub internistycznym (w zależności od wieku chorego) i dopiero po ustabilizowaniu jego stanu somatycznego możliwe może być jego przekazanie do placówki psychiatrycznej. Niektórzy rodzice pacjentów z anoreksją oczekiwaliby, że w szpitalu masa ciała ich dziecka będzie rosła jak najszybciej. Takie podejście jest jak najbardziej zrozumiałe, ze strony medycznej zbyt szybki przyrost wagi wcale nie jest jednak korzystny. U osób z anoreksją przybieranie wagi musi odbywać się stopniowo – wtedy, gdy dochodzi do tego zbyt szybko, istnieje ryzyko wystąpienia zagrażającego życiu problemu, którym jest zespół ponownego odżywienia. Zaburzenia odżywiania: rokowania Ciężko jest podać konkretne rokowania osób z zaburzeniami odżywiania – problemy te przebiegają naprawdę różnie i mają bardzo zróżnicowane nasilenie objawów. Ogólnie jednak w przypadku anoreksji, bulimii i zaburzeń z napadami objadania się podaje się, że poprawę – w postaci częściowego lub całkowitego ustąpienia objawów – obserwuje się u od 50% do nawet 85% spośród wszystkich leczonych z powodu tych jednostek osób. Z drugiej strony trzeba tutaj wyraźnie podkreślić, iż zaburzenia odżywiania uznawane są za zaburzenia psychiczne o najwyższej śmiertelności. Ta informacja, podobnie jak wspomniane wcześniej możliwe powikłania problemów z odżywianiem się dobitnie pokazuje, jak ważne jest szybkie reagowanie i poszukiwanie pomocy w sytuacji, gdy nasz bliski może cierpieć na którąś z zaliczanych do tej grupy jednostek. Czytaj też: Uszkodzenia zębów przy zaburzeniach odżywiania Selektywne zaburzenie odżywiania: przyczyny, objawy i leczenie Co to są zaburzenia odżywiania? Zaburzenia odżywiania skupione są wokół nadmiernej koncentracji na jedzeniu oraz wadze i wyglądzie własnego ciała. Obsesja na tym punkcie nie dotyczy tylko nastolatków. Obecny kanon piękna prezentowany w zachodniej kulturze jasno promuje szczupłe (albo wręcz chude) sylwetki, płaski brzuch i zerową ilość niepotrzebnego tłuszczu. Początkowo rozwijający się problem jest niedostrzegalny. Przecież każdy człowiek mniej lub bardziej zwraca uwagę na to jak wygląda i czy jest w miarę proporcjonalny. „Jestem za gruba”, „Muszę schudnąć” – czasem są to racjonalne stwierdzenia opisujące stan faktyczny, ale czy zawsze? Ilu ludzi, których znasz nigdy się nie odchudzało, nigdy nie było zainteresowane zrzuceniem chociaż tych 3 kilogramów? Oczywiście są takie osoby, ale zdaje się, że stanowią one bardzo nieliczną grupę. W przypadku kiedy problem się nasila, jedzenie, waga i wygląd stają się obsesją, zaczynają stanowić centralny punkt zainteresowania danej osoby. Weryfikacja wagi odbywa się kilka razy dziennie a nastrój jest uzależniony od cyfr, które na tej wadze się pojawiają. Rodzaje zaburzeń odżywiania Do najczęstszych zaburzeń odżywiania zalicza się anoreksję, bulimię i objadanie się. Niezależnie jednak, z którym z tych zaburzeń mamy do czynienia – u podstaw leży korelacja między poczuciem własnej wartości a wagą i wyglądem. Jak wspomniałam wyżej, czasem zrzucenie zbędnych kilogramów jest właściwym i dobrym zadbaniem o swoje zdrowie, wagę i wygląd. Problem pojawia się wtedy, gdy o zmniejszenie wagi walczą osoby o prawidłowym BMI i normalnej budowie ciała. Co się wtedy dzieje? Jeśli „uda się” im zachować restrykcyjną kontrolę nad jedzeniem, a raczej jego ograniczaniem i brakiem to wpadają w anoreksję. W drugiej wersji – nie wytrzymują przejmującego uczucia głodu i bez opamiętania i kontroli go zajadają. W dalszej perspektywie dochodzi do dużych problemów ze zdrowiem (o nich bardziej szczegółowo zatrzymamy się w dalszej części artykułu), a także do trudności na tle psychicznym i emocjonalnym: lęki, stany depresyjne, nienawiść i/lub wstręt do siebie, rozdrażnienie, brak koncentracji, poczucie braku kontrolowania własnego życia i funkcjonowania, unikanie kontaktów z innymi ludźmi, poczucie winy i wiele innych. Anoreksja Zacznijmy od przyjrzenia się zaburzeniu, o którym słyszy się w mediach najczęściej – anoreksji. Zacznę od tego, co w mojej ocenie najlepiej pokazuje, jak ważne jest nie przymykanie oczu na problemy związane z jedzeniem oraz jak poważny jest to temat. Anoreksja, czyli inaczej jadłowstręt psychiczny, jest najbardziej śmiercionośnym zaburzeniem psychicznym. Powodem są wyniszczenie organizmu oraz samobójstwa. Według badań jednego z amerykańskich psychiatrów aż 22% osób z diagnozą anoreksji umiera. W tym 56% z powodu zaburzeń somatycznych wynikłych ze wspomnianego wyniszczenia organizmu; 27% odbiera sobie życie. Anoreksja, której podstawą jest uzależnienie od niejedzenia, prowadzi do całego szeregu komplikacji somatycznych właściwie w całym organizmie. Zaliczamy do nich np.: powikłania sercowo-naczyniowe (które lekarze wskazują jako najczęstszą bezpośrednią przyczynę zgonu), obniżone ciśnienie krwi, spadki ciśnienia podczas wykonywania nagłych/gwałtownych ruchów, zaburzenia endokrynologiczne (hormonalne), niedotlenienie, udar, odwodnienie, wrzody żołądka i wiele innych. Jeśli zatem widzisz, że bliska Ci osoba (lub Ty sam/sama) może mieć ten problem – reaguj! Objawy anoreksji Poniżej znajdziesz objawy, które możesz zauważyć i które powinny stać się przyczyną poszukania pomocy: BMI mniejsze bądź równe 17,5; nadmierna obawa przed przybraniem na wadze w sytuacji występującej niedowagi; nieprawidłowa ocena własnej wagi i wyglądu; u kobiet zatrzymanie miesiączki, u mężczyzn – zanik popędu; nadmiarowe skupienie na treningach/ćwiczeniach fizycznych i ich zbytnie nasilenie; niezgoda na utrzymywanie wagi w granicach właściwych dla wieku i wzrostu; wstyd dotyczący spożywania posiłków przy innych; prowadzenie rozmów głównie albo jedynie na temat jedzenia, kalorii i diet. Bulimia Na bulimię najczęściej chorują kobiety (ponad 90% wszystkich chorujących), które po wielu dietach odchudzających i nieuzyskiwaniu efektu spotykają się z ogromnym poczuciem apetytu. Samo słowo bulimia zresztą to właśnie oznacza – „byczy głód”. Apetyt ten jest wtedy dla nich nie do opanowania, zajadają go ogromnymi ilościami przeróżnych produktów – często bardzo tłustych, niezdrowych. Następnie wpadają w poczucie winy i redukują je określonymi czynnościami (o których poniżej), stosują kolejne restrykcje jedzeniowe i tak koło się zatacza i wielokrotnie powtarza. Warto tutaj zastanowić się, o co chodzi z tą redukcją? Bulimię dzielimy na dwa typy: Typ przeczyszczający – tu zachowaniami redukującymi jest poczucie winy za „obżarcie się”, powodowanie wymiotów, lewatywy i leki przeczyszczające; Typ nieprzeczyszczający – w tym wypadku redukcją stają się jeszcze bardziej restrykcyjne obwarowania co do jedzenia (w tym także głodówki) i/lub bardzo wyczerpujące, nadmiarowe ćwiczenia fizyczne. Wszystkie powyżej opisane działania również mają bardzo destrukcyjny wpływ na organizm (choroby układu pokarmowego, zaburzenia ginekologiczne) i również ich powikłaniem może być śmierć zarówno spowodowana komplikacjami medycznymi, jak i samobójstwem. Badania w tym zakresie są prowadzone, ale ze względu na złożoność tych analiz i trudność w przeprowadzaniu samych badań – nie są jeszcze znane konkretne dane statystyczne jak w przypadku anoreksji. Objawy bulimii Można jednak, jak w przypadku wcześniej opisanego zaburzenia, zauważyć różne sygnały, które powinny nas zaalarmować: stany lękowe; stany depresyjne; nieregularna miesiączka; bóle i zawroty głowy; bóle brzucha lub przełyku; napady jedzenia – „żarłoczność”; prowokowanie wymiotów lub stosowanie jakichkolwiek leków czy metod przeczyszczających; nadmierne skupienie na wadze i wyglądzie. Objadanie się Jest to zaburzenie, które często mylone jest z bulimią, ponieważ tak jak w jej przypadku tu również występują napady niekontrolowanego obżarstwa. Występuje jednak znacząca różnica w tym, że tu nie następują opisane wyżej zachowania redukujące. Efekt jest raczej dość oczywisty – osoby dotknięte tym problemem borykają się ze znaczącą nadwagą lub otyłością oraz często z depresją wynikającą z braku akceptacji zarówno dla siebie samego jak i ze strony otoczenia. Źródło występowania tego zaburzenia nie jest znane, jednak przyczyną objadania się są wszelkie (bez wyjątku) stany emocjonalne. W sytuacji napięcia wynikającego z lęku, ze szczęścia, złości, stresu. Osoby te z niebywałą determinacją szukają wszelkich, gotowych do natychmiastowego spożycia produktów. Nie ważne co nimi będzie i jak będzie smakować. Bo właściwie to nie chodzi o konkretne jedzenie i zaspokojenie głodu, ale o zredukowanie napięcia. Pochłanianie pożywienia jest wtedy na tyle niekontrolowane, że nawet dotkliwe uczucie przejedzenia często nie jest w stanie go zatrzymać. W skrajnych sytuacjach – w czasie jednego takiego napadu chory zjada kilka tysięcy kalorii. Atak ustaje i co dalej? Pojawiają się ogromne wyrzuty do samego siebie, bezradność i bezsilność, niechęć i wstręt do siebie, czyli ogromne napięcie. Już wiemy czym w tym zaburzeniu napięcie jest rozładowywane. A zatem jak w bulimii mamy samonapędzające się niebezpieczne, błędne koło. Objadanie się – przyczyny Wspomniałam powyżej, że źródła tego zaburzenia nie są jednoznaczne. Można jednak wymienić szereg czynników medycznych i psychologicznych, w których upatruje się przyczyn. Są nimi: zaburzenia produkowania przez organizm serotoniny; niezaspokojone potrzeby; brak akceptacji; nieumiejętność radzenia sobie z emocjami; depresja; zaburzenia lękowe; lęk przed bliskością fizyczną, w tym przed seksem – w takiej sytuacji olbrzymia otyłość stanowi „odstraszacz” dla potencjalnych partnerów. Jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania? Podstawową i niezbędną formą pomocy jest psychoterapia, w której najważniejszym czynnikiem zdaje się być sama relacja terapeutyczna, czyli relacja dwóch osób oparta na zaufaniu, autentyczności, życzliwości, rozumieniu i wsparciu. Oczywiście jest jeszcze wiele innych ważnych czynników czy elementów terapii, które wspomagają proces zdrowienia i umożliwiają powrót do normalnego życia i funkcjonowania. Są nimi na przykład różne techniki terapii poznawczo-behawioralnej, analiza sposobu myślenia, nauka radzenia sobie z przeżywanymi emocjami. I chociaż te elementy są ważne w każdej terapii to warto z zaburzeniami odżywiania zgłosić się do terapeuty zajmującego się właśnie tym problemem – będzie on najwłaściwszą osobą, która będzie uważna na trudności charakterystyczne właśnie dla takich zaburzeń. to poradnia psychologiczna, której misją jest pomoc rodzinom w pokonywaniu kryzysów, ze szczególnym uwzględnieniem pracy z parami i małżeństwami, które znajdują się w sytuacji około rozwodowej. nie mediuje rozwodów, zawsze walczymy o uratowanie związku i rodziny. 4 miesiące ago Read Time: 5 minutes Zaburzenia odżywiania wpływają co najmniej 9% światowej populacji, która obejmuje około 30 milionów Amerykanów. więcej niż 10000 osób Co roku umiera z powodu zaburzeń odżywiania i to tylko w Stanach Zjednoczonych. Epidemia doprowadziła do: jeszcze w liczbie i ciężkości przypadków, zgodnie ze styczniowym badaniem opublikowanym w The Lancet Psychiatry. Osoby bliskie osobie z zaburzeniami odżywiania „odgrywają ogromną rolę w zwracaniu uwagi i identyfikowaniu potencjalnych czynników ryzyka lub oznak” – powiedział Alvin Tran, profesor zdrowia publicznego na Uniwersytecie New Haven w Connecticut. Tran prowadzi badania nad zaburzeniami odżywiania i obrazem ciała. Jedną z najłatwiejszych rzeczy, jakie możesz zrobić, jest zapytać, jak pomóc, powiedziała Joanne Hendelman, dyrektor kliniczna National Eating Disorders Alliance. Ale najpierw trzeba się nauczyć, dodała, bo niedostateczna wiedza może być szkodliwa. Oto, co jeszcze powinieneś wiedzieć o wspieraniu kogoś z zaburzeniami odżywiania. 1. Poznaj znaki Ponieważ wczesna interwencja jest kluczowa, powiedział Tran, ważna jest umiejętność rozpoznawania objawów zaburzeń odżywiania. Znajomość faktów na temat wagi, odżywiania i ćwiczeń może pomóc ci pomyśleć z kimś o wszelkich mitach, które podsycają jego nawyki, zgodnie z Narodowe Stowarzyszenie Zaburzeń Odżywiania. Oto kilka wspólne znaki Według NEDA, które mogą wskazywać na utratę wagi, rozmiar lub kształt ciała, a kontrola żywności staje się głównym problemem: emocjonalne i behawioralne Nadmierne uwzględnianie odzwierciedlenia postrzeganych wad Zaabsorbowanie wagą, jedzeniem, kaloriami, węglowodanami, gramami tłuszczu i dietą Odmowa spożycia określonych produktów spożywczych lub całych kategorii żywności Irytacja związana z jedzeniem z innymi Rytuały żywieniowe, takie jak spożywanie określonej żywności lub grupy żywności, nadmierne żucie lub nie dopuszczanie do kontaktu pokarmów Pomijanie posiłków lub jedzenie małych porcji Wycofywanie się z przyjaciół i zajęć silne wahania nastroju fizyczny – fizyczny Znaczący przyrost lub utrata masy ciała Skargi na problemy trawienne, takie jak skurcze żołądka, zaparcia i refluks żołądkowy Trudności z koncentracją Zawroty głowy, szczególnie podczas wstawania półomdlały Częste uczucie zimna Nacięcia i paznokcie w kostkach palców (od celowych wymiotów) Przebarwienia zębów, ubytki lub utrata zębów Sucha skóra, włosy i łamliwe paznokcie obrzęk pod uszami Cienkie włosy na ciele (puch) słabość Narodowe Stowarzyszenie Zaburzeń Odżywiania ma menu To znak ostrzegawczy każdego zaburzenia odżywiania, ale pamiętaj, że objawy nie zawsze mieszczą się w pudełku. 2. Podziel się swoimi obawami Według NEDA, jeśli chcesz skonfrontować ukochaną osobę o zauważonych znakach, powtarzanie tego, co chcesz powiedzieć, może pomóc złagodzić stres. Umów się na rozmowę w prywatnej lokalizacji. Zamiast pytać, czy ktoś ma zaburzenia odżywiania, oskarżać lub wydawać opinie, używaj realistycznych stwierdzeń „ja” na temat tego, co zaobserwowałeś. Może to oznaczać powiedzenie: „Hej, zauważyłem, że się skupiasz lub mówisz więcej o diecie” – powiedział Tran. lub „Zauważyłem, że jedzenie przy ludziach jest dla Ciebie niewygodne. Wiedz, że jestem tutaj, aby zapewnić to wsparcie, jeśli kiedykolwiek będziesz go potrzebować. ” Tran i Hendelman powiedzieli, że odejmowanie czyjejś wagi lub wyglądu rzadko jest właściwe lub pomocne. NEDA sugeruje, aby nie udzielać uproszczonych porad, takich jak „po prostu jedz” lub „po prostu przestań jeść”. „To jak pójście do kogoś, kto jest uzależniony od substancji lub kogoś, kto pali i mówi: 'Po prostu rzuć’” – wyjaśnił Tran. „To nie jest prosty proces i wiele razy spotkasz się z niechęcią, gdy będziesz publikować komentarze tak.” Przygotuj się również na reakcje obronne na twoje wykształcone rady. Niektórzy ludzie mogą się złościć, jeśli twoja świadomość zagraża ich szansom na uzyskanie tego, czego chcą od zaburzenia odżywiania. Jeśli tak się stanie, powtórz swoje obawy, ale nie na siłę – powiedz, że jesteś zainteresowany i zostaw otwarte drzwi do rozmowy – mówi Nida. 3. Zachęć ich do proszenia o pomoc Osoby z zaburzeniami odżywiania potrzebują profesjonalnej pomocy w powrocie do zdrowia. Jeśli nie mają lekarza ani terapeuty, ale chcą wyzdrowieć, możesz zaoferować pomoc w znalezieniu lekarza lub uczestniczenie w wizytach u nich. NEDA twierdzi, że uzyskanie skutecznego leczenia tak szybko, jak to możliwe, znacznie zwiększa szanse wyzdrowienia. Oto kilka zasobów: Krajowe Stowarzyszenie Zaburzeń Odżywiania: Ludzie w Stanach Zjednoczonych mogą z niego korzystać nada linia pomocy. Narodowy Sojusz ds. Zaburzeń Odżywiania: Użyj narzędzie wyszukiwania Dla amerykańskich ośrodków leczenia lub specjalistów. umysł: Ta organizacja zdrowia psychicznego wymienia źródła w UK. Nadzieja na zaburzenia odżywiania: Ta organizacja ma informacje na temat Zasoby międzynarodowe. Nie wierz po prostu, że twoja ukochana osoba spotka się z profesjonalistą – upewnij się, że to zrobi. 4. Przypomnij im, dlaczego chcą wyzdrowieć Niezależnie od tego, czy ukochana osoba chce podróżować, nawiązywać przyjaźnie, mieć dzieci lub robić karierę, może mieć cele, które udaremniło zaburzenie odżywiania. NEDA mówi, że przypominanie osobie o tej przyszłości może pomóc skupić się na dłuższym powrocie do zdrowia, a nie na dostrzeganych krótkoterminowych korzyściach z destrukcyjnego zachowania. Pomóż im ponownie połączyć się z ich wartościami i kim chcą być. 5. Unikaj oceniania ciała i jedzenia Powinieneś także unikać mówienia rzeczy, które mogą być seksowne – na przykład komentarzy typu „Wow, dostaniesz dwa ciasta?” lub „Czuję się teraz taki gruby”. „Osoba z zaburzeniami odżywiania konkuruje z innymi ciałami” – powiedział Hendelman. „Głos osoby jedzącej zaburzony mózg brzmi: „Nie możesz konkurować z tą osobą, masz większe ciało, jesteś zły, musisz przestrzegać diety tej osoby. ” 6. Utrzymuj wieloaspektową relację Hendelman ostrzegł, że jeśli wszystko, o czym rozmawiasz z ukochaną osobą, to zaburzenia odżywiania, ta osoba może Cię odepchnąć. Ogólnie rzecz biorąc, zaburzenia odżywiania to tylko wierzchołek góry lodowej, jeśli chodzi o to, co dzieje się z daną osobą – u ich podstaw mogą leżeć problemy, takie jak depresja, lęk, trauma lub niepewność. „Rozumiem, że ta droga osoba cierpi” – powiedział Hendelman. „Jedzenie i jedzenie to sposób, w jaki uśmierzają ból, tolerują niepokój lub radzą sobie z codziennymi czynnościami”. Czasami samo wykonywanie zabawnych zajęć i wspólne relaksowanie może zrobić dwie rzeczy: złagodzić wszystko, przez co przechodzi dana osoba i pokazać, że istniejesz, ale jej nie tłumisz. Ogólnie rzecz biorąc, wspieranie kogoś z zaburzeniami odżywiania wymaga cierpliwości, wykształcenia, zrozumienia, współczucia i życzliwości. Ale bądź stanowczy i „nie czekaj, aż sytuacja stanie się tak poważna, że ​​życie twojego przyjaciela będzie w niebezpieczeństwie” – mówi Nida. „Podróżujący ninja. Rozrabiaka. Badacz bekonów. Ekspert od ekstremalnych alkoholi. Obrońca zombie.” Phoebe Newman "Podróżujący ninja. Rozrabiaka. Badacz bekonów. Ekspert od ekstremalnych alkoholi. Obrońca zombie." Czego nie mówić osobom z zaburzeniami odżywiania? / pexels Opublikowano: 11:48 „Ale masz piękne ciało!”, „Chciałabym mieć twoją dyscyplinę…”, „Ile ważysz i jesz kcal?”, „Zacznij jeść normalnie i wszystko się ułoży” – to tylko niektóre ze zdań, których lepiej nie mówić osobom z zaburzeniami odżywiania. Dietetyk Jakub Chwiłkowski w swoim poście na Instagramie wyjaśnia dlaczego. Czego nie mówić osobom z zaburzeniami odżywiania?Jakub Chwiłkowski – kim jest? „Wiem, że te komentarze niekiedy mogą być miłe, ale naprawdę trzeba z nimi uważać, bo skutki mogą być naprawdę nieprzyjemne […]. Tego typu słowa mogą bardzo łatwo nasilić ryzyko wystąpienia zaburzeń odżywiania (ED), a osobie, która je ma – mocno utrudnić życie i wychodzenie z nich” – tak zaczyna swój post Jakub Chwiłkowski, dietetyk. Ekspert stworzył listę 5 rzeczy, których lepiej nie mówić osobom z zaburzeniami odżywiania. „Ale masz piękne ciało!” zaburzenia odżywiania to zaburzenia psychiczne, a nie zaburzenia wyglądu czy masy ciała; większość osób z zaburzeniami odżywiania wygląda dla nas 'spoko’ i po wyglądzie uznamy, że 'ich nie mają’ – to błąd; komplementowanie za wygląd ciała może (u niektórych) nasilić problem, zwłaszcza jeśli osoba ma mocną niedowagę; wynika to z tego, że mówienie, że wygląda super może wywołać u tej osoby strach przed przybieraniem na wadze, bo 'już wygląda tak pięknie’. „Chciałabym mieć twoją dyscyplinę” w zaburzeniach odżywiania nie chodzi o dyscyplinę czy silną wolę tej osoby; mówiąc takie rzeczy, wzmagasz i umacniasz w takiej osobie to niebezpieczne zachowanie; przez to widzi to jako coś godnego podziwu, coś co warto mieć, jest dobre i warto się tego trzymać; niestety w zaburzeniach odżywiania chodzi o naszą utratę kontroli; zaburzenia kontrolują nas. „Super wyglądasz. Ile ważysz i jesz?” wierz mi – te osoby nie chcą tego wiedzieć, ani trochę; dla ciebie wzrost wagi to może być nic, dla nich ruch licznika o np. 0,1 kg to może być już katastrofa; komentarze na temat utraty wagi, wyglądu, tego, ile kalorii jedzą, co jedzą, czego unikają, tylko wzmacniają niepokój, lęk i mylny obraz własnego ciała. „Zacznij w końcu jeść normalnie i wszystko się jakoś ułoży!” Dietetyk wyjaśnia, że to zdanie nie jest odpowiednie, ponieważ dla osoby z zaburzeniami odżywiania takie „normalne” jedzenie nie jest proste. W wielu przypadkach trzeba walczyć o każdy kolejny kęs posiłku. „Przestań wymyślać sobie jakieś dziwne jazdy z jedzeniem!” tego nigdy nie mów; taka osoba może się przez to w sobie zamknąć i nie będzie chciała szukać pomocy; nie można mierzyć problemów innych własną miarą; dla ciebie dużym problemem może być wejście na trzecie piętro, dla kogoś innego wpisanie formuły do Excela; dla takiej osoby dużym problemem są zaburzenia odżywiania i nie można tego podważać. „Nie masz zaburzeń, bo jesteś szczupła” zaburzenia odżywiania nie mają jednego wyglądu; mogą dotknąć wszystkich, niezależnie od płci, wieku, wyglądu, wagi, religii, koloru skóry czy orientacji seksualnej. Jakub Chwiłkowski – kim jest? Jakub Chwiłkowski jest studentem dietetyki Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Od kilku lat popularyzuje wiedzę na temat szeroko pojętego zdrowego stylu życia. Obejmuje ona tematykę z zakresu zdrowego odżywiania i treningu. Jego profil na Instagramie obserwuje obecnie niemal 53 tys. osób. Zobacz także Magdalena Bury Z wykształcenia - dziennikarka, pedagożka i ekspertka ds. żywienia. Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy Zainteresują cię również: Najpopularniejsze

jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania